Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012
Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012
ΕΡΓΑΣΙΑ ΟΜΑΔΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ
ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ
Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ (ΓΑΜΟΣ-ΒΑΠΤΙΣΗ-ΚΗΔΕΙΑ )
ΓΑΜΟΣ
1) ΠΡΟΙΚΑ
Η ΠΡΟΙΚΑ ΣΤΑ ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕ ΤΗΝ ΚΑΤΩΤΕΡΗ ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ. ΔΗΛΑΔΗ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΡΟΙΚΑ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙ. ΑΚΟΜΑ, ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ (ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΖΥΓΟΥ, ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ). ΒΕΒΑΙΑ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΑΥΤΟ.
2) ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΓΑΜΟΥ
ΣΥΝΗΘΙΖΕΤΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΓΑΜΠΡΟΥ ΝΑ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΝΥΦΗΣ. ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΑΓΟΡΑΖΕΙ ΤΙΣ ΒΕΡΕΣ, ΤΑ ΣΤΕΦΑΝΑ, ΔΙΑΛΕΓΕΙ ΤΙΣ ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ, ΤΟ ΣΤΟΛΙΣΜΟ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΓΙΟΡΤΑΣΟΥΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ. Ο ΚΟΥΜΠΑΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
3)ΤΟ ΣΤΡΩΣΙΜΟ ΤΟΥ ΚΡΕΒΑΤΙΟΥ- ΜΠΑΤΣΕΛΟΡ
ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΓΑΜΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΣΤΡΩΣΙΜΟ ΤΟΥ ΚΡΕΒΑΤΙΟΥ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΜΑΖΕΥΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ. ΕΚΕΙ ΟΙ ΑΝΥΠΑΝΤΡΕΣ ΚΟΠΕΛΕΣ ΣΤΡΩΝΟΥΝ ΤΟ ΝΥΦΙΚΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΡΙΧΝΟΥΝ ΡΟΔΟΠΕΤΑΛΑ, ΡΥΖΙ, ΚΟΥΦΕΤΑ ΚΑΙ ΛΕΦΤΑ. ΣΥΝΗΘΩΣ ΠΕΤΑΝΕ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ ( ΚΥΡΙΩΣ ΑΓΟΡΙ) ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΑΙΔΙΑ. ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ ΘΕΩΡΟΥΝ ΓΡΟΥΣΟΥΖΙΑ ΝΑ ΔΕΙ Ο ΓΑΜΠΡΟΣ ΤΗΝ ΝΥΦΗ (ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΥΦΙΚΟ ΤΗΣ ) ΚΑΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΧΩΡΙΣΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥΣ.
4)ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ
ΤΟΝ ΓΑΜΠΡΟ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ, ΤΟΝ ΞΥΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΤΥΝΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΓΑΜΠΡΙΑΤΙΚΟ ΚΟΥΣΤΟΥΜΙ. Η ΝΥΦΗ ΦΟΡΑΕΙ ΤΟ ΝΥΦΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΜΕΡΟΣ , ΓΡΑΦΕΙ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΝΥΠΑΝΤΡΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙ ΩΣΤΕ ΜΕΤΑ ΤΟ ΓΑΜΟ ΝΑ ΔΟΥΝ ΠΟΙΑΝΗΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΕΧΕΙ ΣΒΗΣΤΕΙ ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΥΠΑΝΤΡΗ. Ο ΚΟΥΜΠΑΡΟΣ, ΓΕΜΙΖΕΙ ΜΕ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΗΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΣ ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ. ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Η ΝΥΦΗ ΧΟΡΕΥΕΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ.
5) ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΤΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΝΥΦΗΣ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΣΤΟ ΓΑΜΠΡΟ. ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΡΟΧΩΡΑΝΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΙΕΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ. ΕΚΕΙ ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΔΕΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΤΙΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΕΥΧΕΣ ΚΑΙ ΧΟΡΕΥΕΙ ΤΟΝ ΧΟΡΟ ΤΟΥ ΗΣΑΪΑ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΟΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΠΕΤΑΝΕ ΡΥΖΙ. ΜΕΤΑ, ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΙΣ ΕΥΧΕΣ ΤΩΝ ΚΑΛΕΣΜΕΝΩΝ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΒΓΑΖΟΥΝ ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ. ΟΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΠΑΝΕ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ. ΕΝΩ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΡΙΝ ΜΠΟΥΝ, Ο ΓΑΜΠΡΟΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗΝ ΝΥΦΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ. ΕΚΕΙ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ Η ΜΑΝΑ ΤΗΣ ΝΥΦΗΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΔΙΝΕΙ ΜΕΛΙ ΚΑΙ ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΝ ΤΑ ΣΤΕΦΑΝΑ ΣΤΗΝ ΣΤΕΦΑΝΟΘΗΚΗ. ΑΡΓΟΤΕΡΑ, ΜΕΤΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΟΠΟΥ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΟΥΣ ΧΟΡΟ, ΚΟΒΟΥΝΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΤΑ ΚΑΙ ΠΙΝΟΥΝ ΣΤΑΥΡΩΤΑ ΤΗΝ ΣΑΜΠΑΝΙΑ. ΤΕΛΟΣ, Η ΝΥΦΗ ΠΕΤΑΕΙ ΣΤΙΣ ΑΝΥΠΑΝΤΡΕΣ ΚΟΠΕΛΕΣ ΤΗΝ ΑΝΘΟΔΕΣΜΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΠΩΣ ΟΠΟΙΑ ΤΗΝ ΠΙΑΣΕΙ ΘΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙ. ΜΕΤΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΓΛΕΝΤΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΟΙ ΝΕΟΝΥΜΦΟΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΓΑΜΗΛΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥΣ.
ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΑ ΕΘΙΜΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΑΜΕ ΕΙΧΑΝ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΩΤΕΡΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΕΥΤΥΧΩΣ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΕΙ ΕΞΑΛΕΙΦΘΕΙ. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΕΘΙΜΑ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΧΑΙΡΕΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΙΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΕ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΜΑΣ.
ΒΑΠΤΙΣΗ
Η ΒΑΠΤΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑΤΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ.
Ουσιαστικά πρόκειται για μια απαραίτητη θρησκευτική τελετή που συνδυάζει την είσοδο του παιδιού στους κόλπους της εκκλησίας με την λεγόμενη επίσημη ονοματοδΟσία.
Όπως σε πολλές στιγμές της ζωής μας, έτσι και σε αυτή την εξίσου ξεχωριστή μέρα, κρίνεται απαραίτητο να ακολουθήσουμε ή να υιοθετήσουμε κάποια από τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα που περνούν από γενιά σε γενιά και μένουν αναλλοίωτα στο χρόνο. Ας γνωρίσουμε λοιπόν κάποια από αυτά που συνεχίζουν να αναβιώνουν ακόμη και στις μέρες μας:
Η πρόταση για να γίνει κανείς νονός θεωρείται ύψιστη τιμή. Γι΄ αυτό και η αρνητική απάντηση θεωρείται ιδιαιτέρως προσβλητική, εκτός αν συντρέχουν λόγοι ανωτέρας βίας.
Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, το ζευγάρι επιλέγει ως νονό το άτομο που τους πάντρεψε. Σύμφωνα με την παράδοση μάλιστα πρόκειται για το νονό του συζύγου, ή σε κάποιες άλλες περιοχές, της συζύγου. Βέβαια τα τελευταία χρόνια, τα νεότερα ζευγάρια επιλέγουν κάποιο νεότερο άτομο που συνήθως είναι κάποιος φίλος.
Κατά την Ορθόδοξη Εκκλησία, ο νονός, που θεωρείται ο πνευματικός πατέρας του παιδιού, δεν επιτρέπεται να βαφτίσει παιδιά διαφορετικού φύλου. Ταυτόχρονα, η εκκλησία μας απαγορεύει την τέλεση γάμου σε ένα ζευγάρι το οποίο είχε τον ίδιο νονό.
Ο νονός έχει την υποχρέωση να προσφέρει στο νεοφώτιστο, τον βαπτιστικό σταυρό, που θα «συντροφεύει» το παιδί καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Η βάπτιση συνηθίζεται να γίνεται κατά τον πρώτο χρόνο της ζωής του παιδιού, κυρίως για πρακτικούς λόγους καθώς το βρέφος σε αυτή την ηλικία είναι μεταξύ των άλλων και πιο ελαφρύ. Από την άλλη πάλι δεν είναι και ότι καλύτερο να απευθυνόμαστε στο παιδί μας μέσα στο πλήθος με προσφωνήσεις του τύπου… «μπέμπα»!!
Η ελληνική παράδοση θέλει το πρώτο παιδί του ζευγαριού να «κληρονομεί» το ένα όνομα εκ των δυο γονέων του συζύγου. Στην επαρχία, ακόμη και σήμερα ακολουθείται πιστά το έθιμο, ιδίως για τα αγόρια που θεωρείται ότι «συνεχίζουν» το όνομα της οικογένειας, καθώς στην αντίθετη περίπτωση μπορεί να δημιουργηθούν ακόμη και έριδες μεταξύ των δυο οικογενειών.
Για ευνόητους λόγους, κρίνεται σκόπιμο να αποφεύγεται το παιδί να φέρει ίδιο όνομα με τους γονείς του.
Παλαιότερα, οι γονείς του ζευγαριού παρέμεναν στο σπίτι κατά την διάρκεια του μυστηρίου της βάπτισης. Όταν ο νονός έδιδε το όνομα, τότε τα μικρότερα παιδιά που παρευρίσκονταν στην εκκλησία έτρεχαν στους ευτυχείς παππούδες για να αναγγείλουν την επιλογή του ονόματος. Το παιδί που θα έκανε πρώτο την αναγγελία του «επιθυμητού» ονόματος επιβραβευόταν με χρήματα.
Αν και η επιλογή του ονόματος σήμερα θεωρείται καθαρά προσωπική υπόθεση των γονέων, η ορθόδοξη θρησκεία απαγορεύει τα αρχαία ελληνικά ονόματα. Έχουν αναφερθεί κατά καιρούς περιστατικά, όπου ο ιερέας αρνήθηκε να ολοκληρώσει την τελετή ζητώντας από τους γονείς να περιοριστούν σε ονόματα του ελληνικού χριστιανικού εορτολογίου. Κατά την ίδια τακτική απαγορεύονται «δια ροπάλου» τα μαρτυρικά, οι μπομπονιέρες, οι χαρτοπετσέτες για τα γλυκά και οτιδήποτε άλλο, να φέρει ήρωες των παιδικών κόμικ. Σύμφωνα με τα έθιμα απαγορεύεται το παιδί να κόψει τα μαλλιά του πριν από την βάπτισή του.
Κατά την παράδοση, μετά την βάπτιση, η μητέρα δεν πρέπει να ξεπλύνει το παιδί από το λάδι. Εξαιρείται φυσικά η τοπική πλύση για λόγους υγιεινής. Μετά από τρεις ημέρες, η μητέρα μπορεί να πλύνει το βρέφος κρατώντας το νερό το οποίο πρέπει να πετάξει είτε στη θάλασσα, είτε στο χώμα. Το ίδιο ισχύσει και για τα βαφτιστικά ρουχαλάκια που πρέπει να ξεπλυθούν με θαλασσινό νερό.
η βαπτιση είναι απαραιτητο γεγονοσ και κατά την αποψη μας είναι το αρχικο σταδιο για να γινει ένα παιδι χριστιανοσ.
ΚΗΔΕΙΑ
η κηδεια είναι το μυστηριο της εκκλησιασ το οποιο τελειται όταν καποιοσ πεθαινει. κατά την διαρκεια της τελετησ ο νεκροσ παιρνει τις απαραιτητεσ ευχεσ ώστε να αναπαυτει η ψυχη του.
Ιδιαίτερες ήταν οι τιμές και οι περιποιήσεις στο νεκρό, για να φύγει ευχαριστημένος και συγχωρεμένος και να είναι ευπρόσδεκτος στον άλλο κόσμο. Ο νεκρός έπρεπε να ταξιδέψει για την άλλη ζωή με κλειστά μάτια και όχι ΜΕ TA χέρια ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΑ, με άσπρο και καθαρό σάβανο και λουσμένος, ντυμένος με καινούρια ρούχα και παπούτσια και με κομμένα νύχια, με μια εικόνα στΑ χέρια για να προσκυνούν οι συλλυπούμενοι, με την ευχή «Θεός σχωρέσ' τον». Στο μακρινό ταξίδι έπρεπε να τον προπέμπουν καντήλι αναμμένο, κοντά στο κεφάλι του, τοποθετημένο μέσα σε αλεύρι ή σιτάρι(σύμβολο της αναστάσεως) και θυμιατό, που να καίει διαρκώς. Απαραίτητο ήταν το διάβασμα, στο προσκεφάλι του νεκρού, όλων των Ψαλμών, εναλλάξ από διάφορα πρόσωπα.ΜΟΙΡΟΛΟΓΙΑ
Τα μοιρολόγια δεν εξεδήλωναν μόνο τον πόνο των βαρυπενθούντων, αλλά και την πεποίθηση στην ύπαρξη μεταθανάτιας ζωής. Γι' αυτό έστελναν «χαιρετίας», με το νεκρό σε φιλικά και συγγενικά πρόσωπα που είχαν πεθάνει. Συχνά οι μοιρολογήτριες ενδιαφέρονταν για τη μεταθανάτια τύχη του μεταστάντος
Το νεκρό τον ξημέρωναν συγγενείς και φίλοι, προπαντώς ηλικιωμένες γυναίκες. Τη νύχτα σκέπαζαν το νεκρό μ' ένα σεντόνι. Η επιθυμία του νεκρού να μοιράζουν στα παιδιά αγνόψυχα, και κέρματα, τα οποία αποταμίευε πριν πεθάνει, τίποτε άλλο δε φανερώνει παρά την πεποίθησή του στην αθανασία της ψυχής, στη μέλλουσα κρίση και στην ανάγκη να είναι όλα έτοιμα και καθώς πρέπει για το μεταθανάτιο ταξίδι. Πολλοί μάλιστα, και πολλές, φύλαγαν ένα ποσό από χρήματα ή λίρες για τα έξοδα της κηδείας τους και για σαρανταλείτουργο. Όποιος έβριζε τους νεκρούς θεωρούνταν απάνθρωπος, απολίτιστος, αντίχριστος. Η κοινή γνώμη τον καταδίκαζε σκληρά.Συνήθως οι χωριανοί έφτιαχναν το φέρετρο και το σταυρό και άνοιγαν τον τάφο. Το φέρετρο, από το σπίτι στην εκκλησία και από την εκκλησία στα νεκροταφεία, το κουβαλούσαν τέσσερις χωριανοί. Το νεκροκρέβατο που είχε η εκκλησία κάθε ενορίας και το χρησιμοποιούσε για τη μεταφορά και την ταφή των νεκρών το έλεγαν κανόνιν. Το αποτελούσαν δύο κοντάρια που συνδέονταν μεταξύ τους με εγκάρσιες σανίδες. Στα περιμαντρωμένα νεκροταφεία των πόλεων, μετά τον τρίτο χρόνο, έβγαζαν τα κόκκαλα των νεκρών και φύλαγαν χωριστά τις κάρες, ενώ τα υπόλοιπα τα έριχναν στο χωνευτήρι. Σ' αυτά, κάθε οικογένεια είχε το δικό της χώρο, εκεί θάβονταν τα μέλη της. Μόνο αν τύχαινε να πεθάνει μέλος της οικογένειας, ενώ δεν είχαν περάσει τρία χρόνια από την ταφή άλλου μέλους της και ο χώρος ήταν κατειλημμένος, το έθαβαν σε μια άλλη μεριά του νεκροταφείου. Άλλοτε, τα οστά του προηγούμενου θανόντος απλώς τα μάζευαν και τ' απίθωναν σε μια γωνιά του τάφου κι έθαβαν έπειτα το νέο νεκρό. Στα νεκροταφεία των πόλεων υπήρχαν συνήθως και εκκλησίες, που ορισμένες φορές λειτουργούσαν και ως ενοριακοί ναοί.
Σύμφωνα με τις λαϊκές προλήψεις, δεν έπρεπε να περνάνε μικρά παιδιά α σα ταφία (απ' τα νεκροταφεία). Αυτό το απεύφευγαν όμως και οι ενήλικες. Αν έβλεπαν μια γυναίκα να βγαίνει νύχτα από τα νεκροταφεία, έλεγαν (συχνά) ότι είναι μάγισσα
Μετά την κηδεία, κατά το απόβραδο και ως αργά το βράδυ ή και την επόμενη ημέρα, όλοι οι κάτοικοι του χωριού ή και από γειτονικούς οικισμούς, πήγαιναν παρέες παρέες, ανά δυο και τρεις, αντρόγυνα, φίλες, γειτόνισσες και συγγενείς, στο σπίτι του νεκρού για να δώσουν τα συλλυπητήρια στους οικείους του. Η εκδήλωση συμπόνοιας προς την οικογένεια που είχε πένθος λεγόταν πονεμένα . Όλοι έρχονταν με φαγητά μέσα στο σινί, για να καθίσουν και να φάνε μαζί με τους τεθλιμμένους, να μη μείνουν εκείνοι νηστικοί. Έτρωγαν μαζί και φεύγοντας έλεγαν τους παρηγορητικούς λόγους: ο Θεός να σχωρά. Κάποιοι στενοί συγγενείς ή φίλοι διανυκτέρευαν εκεί, αν το έκριναν απαραίτητο. Κι αν κάποιος δεν μπορούσε να έρθει τη βραδιά του πένθους, ερχόταν την άλλη μέρα, ακόμη και έπειτα από ένα ή και δύο χρόνια
Το μετά την κηδεία γεύμα λεγόταν θανέσα, περίδειπνο ή μακαρία. Ήταν γεύμα λιτό, με κορκότο. Συνοδευόταν πάντα από ελιές, φρέσκα κρεμμύδια, σκόρδα κτλ. Το γεύμα αυτό θεωρούνταν προσφορά του νεκρού προς εκείνους που τον τίμησαν στην κηδεία του
Μνημόσυνα
Η ψυχική ανάγκη να βρίσκονται οι ζωντανοί σε διαρκή επαφή με τους νεκρούς καθιέρωσε το έθιμο των μνημοσύνων. Εκτός από τα καθιερωμένα μνημόσυνα (τρίτα, εννιάμερα, σαράντα, εξάμηνα, χρονακόν) έκαναν και το λεγόμενον «ψαλμόν». Μνημόσυνο ετήσιο και επίσημο, στο οποίο καλούνταν να πάρουν μέρος και να προσευχηθούν (να ψάλλουν το νεκρό) τα γειτονικά χωριά, κληρικοί, μοναχοί, ηγούμενοι, δημογέροντες, ο δεσπότης και ο απλός κόσμος. Στις κηδείες και τα μνημόσυνα γίνονταν και ομιλίες και τραπέζι .Πολλοί διέθεταν διάφορα ποσά για σχολεία, για τους φτωχούς και για τις εκκλησίες, στη μνήμη του νεκρού.Η ψυχική επαφή με τους νεκρούς γινόταν σε τακτές μέρες. Τα ψυχοσάββατα, την παραμονή ή ανήμερα της Κυριακής του Θωμά, τα Σάββατα, τη Μ. Παρασκευή, τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος και την παραμονή των Θεοφανίων. Την παραμονή των μνημοσύνων, μαζεύονταν στο σπίτι των πενθούντων γυναίκες και συζητούσαν γύρω από την προσωπικότητα του μακαρίτη. Το στόλισμα των κολλύβων ήταν δουλειά λίγων ειδικών στο χωριό.
η κηδεια είναι η διαδικασια η οποια βοηθα τους συγγενεισ του νεκρου να συνειδητοποιησουν τι εχει γινει και να μοιραστουν τον πονο τους με τους συνανθρωπουσ τους.
ΔΙΚΤΥΟΓΡΑΦΙΑ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)